anupa nga ba, e di 3rd hit!

san ko nga ba nakinig yun? na ang malas, tatluhan lagi kung dumating? kung totoo yan, eto na, dumating na yung pangatlo ko, kelangan ko na ba magsaya? o meron pa bukas? saturday pa lang, may buong sunday pa.

mabuti pang lamunin na ko ng lupa!

sa totoo lang, kung malas lang naman ang tanung e dalawa pa lang talaga pero kung kabadtripan ang ibibilang, araw araw na ito.

o baka naman may kabitmalas kami ngayon linggo kaya ganito?..

kahapon din mainit ang ulo ko, dapat nga magpopost na din ako kahapon pero nawalan lang ako ng gana kasi hindi naman ganu matindi. kaso ngayon nga, eto, kaya hello novelitas na naman ako.

hay buhay.. kelan kaya babalik sa dati?

kahit san ata magtago ang tao, dadating pa din ang kabwisitan sa buhay nya. pupuntahan ka na nito sa lungga mo. wala ka tlgang takas. siguro ito ang way ni God para mlaman kung buhay pa tayo.

pag umaaray, pag nagmumura.. ah, buhay pa.

sa kabilang banda, may nagbubulong sakin na kung hindi ko pa susundin ang sign e padami pa ng padami ang isasampal sakin na evidence.

e bakit nga ba ayaw ko?

ikaw, kung sakali lang, inabot ka na ng 9 months bago mo naayos ang buhay mo, masaya ka naman sa trabaho mo, sa buhay mo, sa pamilya mo tapos dumating ang isang sign na nagsasabi syo na iwan mo lahat, kaya mo kaya?

kaya mo kaya, magsimula ulit? kaya mo kaya iwanan ang mga bagay na hindi naman mali? kaya mo ba ipagpalit ang buhay na pinaghirapan mo buoin para sa isang buhay na hindi mo pa sigurado? at ang pinakamatindi, kaya mo pa kayang magsimula ulit ng bago?

ang problema, feeling ko, lahat ng forces ay working against me. lahat. sa trabaho, sa pamilya..

nagpapasalamat na nga lang ako may mga kaibigan ako na nagmamahal sakin, kung hindi, hindi ko na talaga alam kung san ako pupulutin. at least, alam ko na kung sakali makidnap ako, tutubusin ako ni tez, kaso installment. ang sabi ko naman, wag na lang, baka installment din ako ibigay sa kanya. buti na lang, napag-usapan na namin yan kagabi.

sana next post ko, masaya na ulit. ayoko na maging malungkot, pumapangit na ko. sobra na ito. pramis, sa monday, tatawag na tlaga ko, tigilan na lang ako ng mga signs na yan.

2nd hit this week

magpapadasal ako mamaya, pagkatapos ko magblog.

bakit? kasi dalawang beses ako nakapagpost dito sa novelitas. o di ba, himala yun? pangalawa, nadalawahan ako ng kamalasan ngayon week and to think na thursday pa lang, anu pa kaya ang meron?

anu pa nga ba Lord?

mas maganda sana kung sinasabi na ni Lord kung anu ang kasunod anu? para naman ready ka na bago mangyari. I mean, ako, hindi naman ako lalaban kung yun talaga ang dapat mangyari, wala naman akong balak baguhin ang mundo, gusto ko lang sana informed ako, para hindi ko na kelangan manghingi pa ng signs.

ang gusto ko lang naman, alam ko kung bakit nangyayari para naman mas maintindihan ko ang mga bagay bagay. nakakapagod na kasi manghula.

isa pa, hindi naman ako si madam auring..

unlike yung nauna kong post, hindi ko pde sabihin kung bakit. pero isa lang masasabi ko..

pde bang ampunin nyo na ko?

pramis hindi po ako malikot. mabait po talaga ako. tska kung may mang-aaway syo, ako na bahala. pramis po, ampunin nyo lang ako.

sa totoo lang, stressed na ko. stressed na stressed. gusto ko na lang bumalik sa dati ang buhay ko. tahimik, nag-iisa, masaya sa piling ng mga taong lab ko. wa ako care kung hindi ako kumain, kung hindi ako matulog, kung hindi na ko makaligo, kasi yun ang gusto ko.

pero heto na naman ako ngayon.. naipit sa isang bagay na hindi ko gusto.

sa totoo lang, humingi naman ako ng sign (chempre, anu pa nga ba, lagi naman) at sumagot naman sha, kaso yung sagot nya, tinatamad akong gawin.

una, ang sagot na ito ay nag-uutos na lumabas ako sa comfort zone ko. pero kung iisipin ko, anung comfort zone, e sira na nga?! gone. nada.

next, etong sagot na to, kelangan ko mag-isa ng matagal sa malayong lugar. pero kung iisipin mo, baka kelangan ko nga din naman mag-isa sa malayo para hindi na ko mastress.

last, magastos. magastos. magastos. tas kelangan ko pa magbitaw ng ibang trabaho. magastos na, mawawalan pa ko ng kita. pero kung iisipin mo, pde pa din naman magtrabaho at ituloy ang ibang trabaho kahit nasa malayo ako. may mawala man sakin, konti lang.

ang hirap noh? kayo sa tingin nyo? should I stay or should I go?

“God didn’t promise days without pain, laughter without sorrow, sun without rain, but He did promise strength for the day, comfort for the tears, and light for the way.” –anonymous

Injustices Abound

kung may highest form ng pagkaasar sa araw ng Tuesday, July 21, 2009, eto na yun. todo na tong sakin. bakit ang hindi, eto na naman ang aking “arch enemy” sa kanyang patersyo tersyo. kung ikaw ay kapamilya ko maiintindihan mo ito, kung hindi naman maki-“ride” ka na lang.

tatlo kasi kaming magkakapatid, kung ang tatanungin ay kung iisang pek*** ang nilabasan namin pero ever since, walang justice. wala.

yan ang dahilan kung bakit ako umalis sa magaling kong ama, kasi hindi ko talaga ma-take na.

hindi ko na ma-take na ako ay mistulang alila sa lumulubog na sa utang na auto supply, hindi ko ma-take na ang kapatid ko ay sitting pretty lang sa kanyang pad sa manila at may gana pang manilip/manira/at talagang walang respeto ang put***bibig na yan na akala mo katulong ang kausap kahit na nga makuba kuba na ko sa pagpapatakbo ng negosyo nila, hindi ko na ma-take na makaipon ka lang ng konti ang tingin na sayo nagnanakaw ka. hindi ko na kaya.

ayoko na. taas kamay, taas paa.

last year yun, umalis ako, lumayo at sa totoo lang, ni kahit minsan hindi kami nagface to face ng ama ko, ever. isang taon na trinabaho ko kung anung meron ako ngayon, trinabaho ko ni kaliit liitan na detalye ng buhay ko. trinabaho ko na hindi ko na sila makita kelan man. at sa totoo lang, kung ako din lang ang masusunod, wala na kami dito sa Laguna.

kaso nakiusap ang asawa ko, dito na lang daw muna kasi madami pang aayusin dito; when I know kung anu talaga: gusto nya mabigyan pa ng chance na magkabati kami nung mamang yun. ang hindi nya alam, MASAKIT NA MASAKIT PA DIN SAKIN ANG LAHAT. at hindi ko alam kung kaya kong magpatawad dahil sa totoo lang, mahirap magpatawad sa taong hindi naman humihingi ng sorry.

I know, madami ang magagalit sa post ko lalo na yung mga nagmamahal ng bonggang bongga sa mga ama nila. pero pagbigyan nyo din ako, bakit kung take ko ba, sa tingin nyo, andito ako ngayon? hindi naman siguro anu?!

alam ko na yan. as usual, nagrerebelde na naman ako. hindi ko iniintindi ang ama ko. at ang pinaka bongga sa lahat, ama ko yun dapat give lang ng give. sa lahat ng mga taong kaya nyong itake ang kamartiran, go. saludo ako sa inyo.. go for the gold. .keep up the good work.. aim high, pinay..o pinoy..

eto ang dahilan kung bakit ako lumayo, eto ang dahilan kung bakit ako naging writer. eto ang dahilan kung bakit ngayon, sinusunod ko na ang mga pangarap ko at hindi kung anu ang tama para sa iba. bakit? kasi sawang sawa na ko sumalo ng mga problemang hindi akin, hindi naman ako nabeberi gud.

injustices abound. kasi nman kahit magtago ka na sa kanuknukan ng mundo, dadalawin ka pa din ng kabwisetan sa buhay!

yun lang.

Kung Ako’y Isang Lalaki..

wala lang, type ko lang na yan ang ititle. 😛

pero hindi nga, naisip ko lang habang nagbubuhat ako ng kung anu anu sa gym kanina.

kung ako’y isang lalaki, ako ang tipong hindi mo ihaharap sa parents mo. bakit? ganito kasi yun..

madami-dami na din akong experience sa barkada. akchuwali, aym a beri sosyabol persin. elementary, barkada; high school, barkada; college, barkada..at boypren. hanggang after college, konting barkada..at baby. 😀

hindi naman ako nagsisisi, kaya siguro ako ganito ngayon kasi puro barkada pero hindi naman naging masama ang buhay ko; in fact, eym hapi.

call me selfish pero the way i’m living my life now.. etong eto na yun. just the way i like it.

“aha..aha..”

kesihodang magalit kayo sakin, kesihodang atreng ako sa inyong mga paningin, care ko?!

mabalik tayo sa talakayang panglalaki. ayun nga, kung ako ay isang lalaki at ako ay bf mo, hinding hindi mo ko dapat ipakilala sa magulang mo, pramis. kahit pa ganu ka kakating gawin yan. pigilin mo ineng. bakit? kasi sa abut ng aking naaalala, considering may short term memory loss ako, wala ata akong ni isang barkada–lalaki man yan o babae, tomboy o bakla, buhay o patay, gumagalaw at hindi–ang natuwa ang magulang nung makilala ako. wala. pramis. meron pa nga–at madami, take note–ang mainit ang dugo sakin at feel ko pa na kung pde lang batukan ang mga anak nila para lang layuan ako, hay naku, ginawa na. the rest, smile na lang. care din naman nila sakin.

actually, may alam ako isa pero hindi ko sasabihin kung sinu. hehe.. 😀

fine. care ko. hindi naman kayo ang kasama ko pag gumigimik ako at tumatambay ako, hindi naman kayo ang kinakausap ko pag tumawag ang mga anak nyo o nagttext ako. hindi kayo, hindi.. hindi po.

in fairness to me, at opo, ipagtatanggol ko ang sarili ko, muka lang akong BI dahil nagyoyosi ako, matigas ang ulo ko, hindi ako naglilinis ng bahay, at kung anu anu pa, pero alam ko sa sarili ko na hinding hindi, and i repeat, HINDI ko po niyaya ang mga anak nyo KELANMAN na sumama sa gawain kong mali. kung sumama sila, choice nila yun at hindi akin. kasalanan ko ba kung mukang santa at santo ang mga anak nyo, yun pala ay may tinatago ding kahayupan?! pigil na pigil lang mga yan at sakin, pde silang magladlad dahil kelanman hindi ko sila hinusgahan. kanya kanyang trip lang yan, kung anung makakapagpasaya sa kanila, go. kahit kelan hindi ko sila diniktahan.

hindi po ako si hitler.

minsan kasi, kilalanin nyo ang mga anak nyo at wag nyong husgahan. wag nyong ipilit ang mga gusto nyong maging sila dahil, tao po yang mga yan. iginagalang ko po ang lahat ng magulang sa mundo dahil ako man ay peyrent din at siguro naman ayokong mapagsabihan ako ng barkada ng anak ko ng ganito di ba? pero pleeeeaasee.. hindi po ako ang may kasalanan kung bakit sila nagkaganyan, muka lang ako.

sabagay, hindi ko na naman kelangan maging lalaki. kahit naman magulang ng mga naging boypren ko, ayaw din sakin. hay buhay.. 😦

follow. me. now.

photo from http://www.computerweekly.com/blogs/stuart_king/